Ziya Osman Saba (1910-1957) 30 Mart 1910’da İstanbul’da doğan sanatçı, Galatasaray Lisesi’nde okumuş, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun olmuştur. Mezuniyetinden sonra Emlak Kredi Bankası’nda çalışmış, daha sonra Milli Eğitim Basımevi Tashih Bürosu’nda görev yapmıştır. Sonraları kalp hastalığı nedeniyle evine çekilerek Varlık Yayınevi’nin yayın işleriyle meşgul olmuştur. 29 Ocak 1957’de İstanbul’da kalp hastalığından yaşamını yitirmiştir. Edebi Kişiliği: Yedi Meşale topluluğunun en başarılı ismi sayılan Ziya Osman, topluluğun şiir türüne en sadık kalan şairidir. İlk şiirlerini on yedi yaşında yazan sanatçı, bu toplulukta yaşamının sonuna dek şiir yazan tek kişi olmuştur. Hece ölçüsüyle yazdığı şiirlerinde Batı nazım biçimlerini kullanmasına rağmen, içeriğinde 19’uncu yüzyıl edebiyatı anlayışına bağlı kalmıştır. Şiirlerinde çocukluk anıları, ev ve aile sevgisi, yoksullara karşı duyarlılık, küçük mutlulukların sevinci, Tanrı’ya ve yazgıya boyun eğiş, ölüm ve ötesi gibi konuları işlemiştir. Hece ile yazdıklarının yanında, serbest şekillerle açık ve anlaşılır şiirler de kaleme almıştır. Yazdığı öykülerinde genellikle anılarını anlatan sanatçının her şeyde bir güzellik, her olayda bir iyimserlik araması ve yaşam sevgisi ile dolu olması sanatının temelini oluşturmaktadır. Kısaca özetleyecek olursak; Yedi Meşalecilerin şiire en sadık ismidir. Şiirlerinde anılara düşkünlük, çocukluk özlemi, ev-aile sevgisi, yoksul yaşamalara karşı utanç ve acıma, Allah’a kulluk, kadere boyun eğiş, küçük mutluluklarla yetinme, ölüm yakınlığı, öte dünya özlemi gibi konuları işledi. Gözlemci ve dışa vurumcu bir tarzı benimsemiştir. Hikâyelerinde de genellikle bir anı karakteri vardır. Eserleri: Şiir: Sebil ve Güvercinler, Nefes Almak, Geçen Zaman Öykü: Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi, Değişen İstanbul