Aşık Ömer

17. yüzyıl saz şairlerindendir. Eline sazını alıp çok genç yaşlarda sefere çıkan Âşık Ömer, İran, Suriye, Irak, Arabistan ve Türkiye’de köy köy dolaştıktan sonra, uzun yıllar Türkiye’de kalmıştır. Gezdiği yerlerin dil ve edebiyatlarına hâkimdir. Şairin gazel, destan, koşma, semai vb. eserlerinde işlenen ana tema; sevgi, sadakat, iyilik, namus, insanlık, adalet ve merhamettir. Âşık Ömer yetmiş yaşını geçtikten sonra, gezdiği yerlerden doğum yeri olan Gözleve’ye dönmüş ve ömrünün sonuna kadar orada yaşamış, 1707 senesinde seksen altı yaşında ölmüştür.

Âşık Ömer, yüzyıllar boyunca yetişmiş bütün saz şairlerimizin hem en ünlüsü hem de en çok şiir bırakmış olanıdır. (1500’e yakın) Edebî kişiliği divan ve halk şiirinin ortak etkileri altında geliştikçe bir yandan aruzla nazım tekniği kusurlu, hayalleri aşınmış da olsa tevhit, naat, kaside, gazel vb. yazmış, bir yandan da asıl ün kazandığı koşma, semai, varsağı ve destanlar meydana getirmiştir. Özellikle koşma ve semaide başarılıdır. Şiirleri Âşık Ömer Divanı’nda toplanmıştır.

Ela gözlerine kurban olduğum

Yüzüne bakmağa doyamadım ben

İbret için gelmiş derler cihana

Noktadır benlerin sayamadım ben

 

Aşkın ateşidir sinemi yakan

Lütfuna irer mi çevrini çeken

Kolların boynuma dolanmış iken

Seni öpmelere kıyamadım ben

 

Terk eyledim ağalarım beylerim

Bozbulanık seller gibi çağlarım

Anın ı’çün ben ah idup ağlarım

Ayrılık oduna doyamadım ben

 

Kaldı deli gönül kaldı hep yasta

Mevla ‘m erdir beni murada kasda

Âşık Ömer eydur sevgili dosta

Allah’a ısmarladık diyemedim ben

Âşık Ömer