17. yüzyılda Osmanlı ülkesinde yaşamış bir tasavvuf büyüğü olan Niyazi Mısri, fırtınalı bir hayat sürmüştür. İlminin, kişiliğinin ve gönüllere işleyen etkili sözlerinin akisleri, kısa zamanda dalga dalga yayılmıştır. Büyük bir âlim ve mürşit olarak her yerde saygı ve sevgi görmüştür. Gördüğü aksaklıkları çekinmeden söylemiştir. Bu açık sözlülüğü zaman zaman sıkıntılara yol açmıştır. Sürgün olarak gönderildiği Limni adasında 1694 yılında ölmüştür.

Aruzla yazdığı şiirlerde özellikle Nesimî ve Fuzuli, heceyle yazdıklarında Yunus Emre etkileri görülen Niyazi Mısrî, tasavvufî didaktik şiirleriyle tekke edebiyatının önemli isimlerindendir. Niyazi Mısrî Divanı ve Mevaidu’l-İrfan isimli bir eseri vardır.

Yağma edersin varlığın gider gönülden darlığın

Mahveyle sen ağyarlığın yar olısar mihman sana

 

Sermaye bu yolda heman teslim olur buna inan

Sıdk ile Allah’a dayan etmez mi gör ihsan sana

 

Tevhide tapşur özünü kimseye açma razunı

Şeyh izine tut yüzünü şeyhin yeter burhan sana

 

İven kişi yol alamaz maksudu hergiz bulamaz

Bekle maarif kapusun yüz göstere irfan sana

 

Candan talep kıl yârini ver canı bul didarını

Yok eyle kendi varını kim var ola canan sana

 

Çürüklerin hep sağ olur zehrin kamu bal yağ olur

Dağlar yemişli bağ olur cümle cihan bostan sana

 

Güçtür kati Hakk ın yolu dergâhı hem gayet ulu

Sıdk ile olmazsan kulu etmez yolu âsân sana

 

Kulluğa bel bağlar isen şam ü seher ağlar isen

Sular gibi çağlar isen tiz bulunur umman sana

 

Yüzün Niyazi eyle hâk derd ile bağnn eyle çâk

Kalbin sarayın eyle pâk şayet gele Sultan sana.

(Niyazi Mısrî)