Öne Çıkanlar Adların yerini çeşitli yönlerden tutan sözcüklerdir. İzmir’de doğdum; ama yıllardır oraya gitmedim. Bu cümlede, “İzmir” adını tekrar etmemek için, bu adın yerine kullanılan “ora” sözcüğü adıldır. Bunu ona kim verdi? Bu cümlede “bu, o, kim” sözcüklerinin yerine ad getirilebilir. (Kitabı Ali’ye Ahmet verdi.) “Bu, o, kim” sözcükleri, “kitap, Ali, Ahmet” adlarının yerini tuttuğu için adıl görevindedir. Adıllar, adların yerini tutma özelliklerine göre şu şekilde gruplandırılır: Kişi Adılı Dönüşlülük Adılı İşaret Adılı Belgisiz Adıl Soru Adılı İlgi Adılı 1. Kişi Adılı İnsan adlarının, yani kişilerin yerini tutan adıllardır. Türkçedeki kişi adılları şunlardır: Ben I. tekil kişi adılı Sen II. tekil kişi adılı O III. tekil kişi adılı Biz I. çoğul kişi adılı Siz II. çoğul kişi adılı Onlar III. çoğul kişi adılı Bu adıllar, cümlelerde çeşitli çekim ekleri alarak kullanılabilir. Benim onu tanıdığımı söylemişsin. Bu cümlede “benim, onu” sözcükleri kişi adılıdır. Öğretmenimiz bana ve sana dün derse gelmediğimiz için kızmış. Bu cümlede, yaklaşma durumu ekini (-e, -a) alan I. ve II. tekil kişi adılı olan “ben” ve “sen” sözcükleri “bana” ve “sana” biçimine dönüşmüştür. 2. Dönüşlülük Adılı Dönüşlülük adılı, “kendi” sözcüğüdür. Dönüşlülük adılı, iyelik eki alarak kullanılabilir: Kendi – m Kendi – n Kendi – si Kendi – miz Kendi – niz Kendi – leri Dönüşlülük adılı, kişi adılının yerine kullanılabildiği gibi, kişi adıllarıyla birlikte, cümleye pekiştirme anlamı katacak şekilde de kullanılabilir. Bu soruyu kendim çözdüm. Bu soruyu ben kendim çözdüm. Birinci cümlede “kendim” sözcüğü I. tekil kişiyi belirtecek şekilde, kişi adılının yerine; ikinci cümlede kişi adılıyla (ben) birlikte, cümleye pekiştirme anlamı katacak şekilde kullanılmıştır. 3. İşaret Adılı İşaret anlamı taşıyan ve adların yerini işaret yoluyla tutan sözcüklerdir. bu, şu, o, bunlar, şunlar, onlar, bura(sı), şura(ya), ora(da), öteki, beriki… Pek kitap okumam; ama onu daha önce okumuştum. Bu cümlede, “onu” sözcüğü işaret yoluyla “kitap” adının yerine kullanıldığından, işaret adılıdır. Gömlekleri sen al, şunu da Ali’ye ver. Ötekini alsan daha iyi olacak. Bu cümlelerde “şunu, ötekini” sözcükleri, işaret anlamı taşıyarak bir varlığı karşıladığı için işaret adılıdır. Biz buraya iki yıl önce gelmiştik. Bu cümlede “buraya” sözcüğü, bir yer, mekân adının yerine geçtiği için işaret adılıdır. Not: “O” ve “onlar” sözcükleri, Türkçede hem işaret adılı hem kişi adılı olarak kullanılabilir. Bu sözcükler, insan için kullanılırsa kişi adılı; insan dışındaki varlıklar için kullanılırsa işaret adılı olur. Onları toplantıya davet etmelisin. Onları bir hafta içinde postaya vermelisin. Birinci cümlede “onları” sözcüğü, insan için kullanıldığından kişi adılıdır. İkinci cümlede ise, insan dışındaki varlıklar için kullanıldığından işaret adılıdır. İşaret adılları içinde bu durum, sadece bu iki sözcük için geçerlidir. Diğer işaret adılları (bu, şu, bunlar, şunlar, öteki…) insan için de kullanılsa, adıl olduklarında her zaman işaret adılıdır. Orhan’ın değil, bunun sorusuna cevap vermeliydin. Bu cümlede “bu” sözcüğü bir kişiyi karşılamasına rağmen işaret adılıdır. 4. Belgisiz Adıl Adların yerini kesin olmayacak biçimde tutan adıllardır. biri, birisi, birçoğu, birkaçı, bazısı, başkası, herkes, hepsi, hiçbiri, hiç kimse, kimi, kimisi, çoğu, şey… Senin yerine başkası nöbet tutsun. Bu cümlede, “sen” adılı, belli bir kişiyi karşılarken, “başkası” sözcüğü, karşıladığı kişi kesin olarak belirtilmediğinden, belgisiz adıldır. Birkaçımız, taşınan komşumuza yardım ettik. Bu cümlede, “birkaçımız” sözcüğü, sayıca bir belirsizlik anlamı taşıyıp karşıladığı kişiler kesin olarak belirtilmediğinden, belgisiz adıldır. Herkes bu konuya çalışsın. Soruların bazıları gerçekten çok zordu. Bu soruları kimse çözememiş. O, işlerini titizlikle yapan birisidir. Kimileri bu tür romanları daha çok seviyor. Bu cümlelerde, “herkes, bazıları, kimse, birisi, kimileri” sözcükleri, karşıladıkları kişiler kesin olarak belirtilmediğinden, belgisiz adıldır. 5. Soru Adılı Adın yerini soru yoluyla tutan sözcüklerdir. Soru adılının cevabı, bir ad ya da başka bir adıldır. Kim (kime, kimi, kimde, kimden, kimler…) Ne (neyi, neye, neler, nesi, neyin…) Nere (nerede, nereden, neresi, nereyi…) Hangisi (hanginiz, hangimiz, hangileri…) Kaçı (kaçıncısı, kaçınız, kaçımız…) Beni dün akşam kim aradı? Bu cümlede, “kim” sözcüğü, soru anlamı taşımaktadır ve yerine cevap olarak bir ad gelebilmektedir. “Seni dün akşam arkadaşın aradı.” cevabında görüldüğü üzere “arkadaş” adı, “kim” sözcüğünün yerine cevap olarak gelebilmektedir. Bana çarşıdan ne aldın? (gömlek) Bütün bunları kimden duydun? (Ali’den) Buranın neyi meşhur? (fındığı) Geçen yaz, nereyi gezdin? (Konya’yı) Bu tablolardan hangisini beğendin? (şunu) Kalemlerin kaçını sana verdi? (üçünü) Not: Soru adılları, cümlelerde her zaman soru anlamı taşımaz; fakat bu sözcükler yine de soru adılıdır. Onun nereye gideceğini bilmiyorum. Bu cümlede “nereye” sözcüğü cümleye soru anlamı katmamıştır; ama yine de görevce soru adılıdır. 6. İlgi Adılı (-ki) İlgi eki olan “-ki” bir adın yerine geçerse ilgi adılı olur. Ahmet’in çantası okulda kalmış, Ali’ninki nerede? Bu cümleden “-ki” ekinin, tamlanan durumundaki “çanta” adının yerini tuttuğu anlaşılmaktadır. İlgi zamiri “-ki”, mutlaka tamlayan ekinden (-ın, -in, -un, -ün, -im) sonra gelir. Onunki, seninki, benimki, bizimki… Antalya’nın denizi Muğla’nınkinden güzeldir. (deniz) Bizim okul sizinkinden daha başarılı. (okulunuz) Bizimki yine okuldan sonra parka gitmiş. (çocuk) Ayrıca Bkz. Zamirler (Adıllar) Konu Testleri