1. Türkçe sözcüklerde iki ünlü ses yan yana bulunmaz:

saat, aile, şiir, şair, saadet…

 

2. Türkçe sözcük köklerinde ikiz ünsüz bulunmaz:

millet, hürriyet, bakkal, dükkân, tıbbiye…

 

3. Türkçe sözcük sonunda “b, c, d, g” yumuşak ünsüzleri bulunmaz. Bu seslerle biten yabancı kökenli sözcükler de Türkçenin bu kuralına uyar:

kitab → kitap

ilac → ilaç

Murad → Murat

Ahmed → Ahmet

aheng → ahenk

4. Türkçe sözcüklerin başında “c, f, ğ, h, j, l, m, n, p, r, ş, v, z” sesleri bulunmaz. “Ne, niçin, nasıl, nine, ninni, hangi, hangisi, pire, pastırma, vermek, varmak” gibi Türkçe sözcükler bu kuralın dışında kalır.

5. Türkçe sözcüklerde uzun ünlü ses bulunmaz. Düzeltme işaretli sözcükler Türkçe değildir:

rüzgâr, kâğıt, dükkân…

 

6. Türkçe sözcük başında ve sonunda çift ünsüz bulunmaz:

spor, tren, kral, prens, mont, lens, pens, grup…

Not: “ilk, genç, ast, üst, dört…” gibi Türkçe sözcükler bu kuralın dışında kalır.

7. Türkçe sözcüklerde “ç, ş, y” sesleri inceltici etki yapar:

bıçmak → biçmek

yaşıl → yeşil

yanı → yeni

 

8. Türkçe sözcüklerde kesmeli hece yoktur:

san’at, te’sir, neş’e…